Er werd gejongleerd door twee broers: Jordaan en Sander De Cuyper. Het publiek(160 p) kreeg een rood of een blauw petje op om te supporteren.
Alle codes van bekende, minder bekende en verzonnen sporten werden gebruikt: heroïek en fairplay, blessureleed en sponsoring, doping en omgebogen spelregels. Enthousiaste supporters, een strenge scheidsrechter en een niet altijd even objectieve verslaggever maken het plaatje compleet. Eén ding is zeker, één broer zal als overwinnaar en één als verliezer het strijdperk verlaten.
Jordaan haalde het uiteindelijk met 4 tegen 3. Dat leverde hem de beker op, maar verliezer Sander kreeg als troostprijs een 'cheque van de Paspoel t.w.v. 5.000 euro
Aansluitend volgde 'Balancirk', een workshop circustechnieken
Het team van Paspoel Anders zorgde voor een eetstand met heerlijke hamburgers en frisdranken aan economische prijzen.
Lilli Vanaken (67) uit Tongeren is de weekwinnaar dankzij haar geregistreerde Amb.pas. Dat levert haar 2.500 punten op, goed voor 250 euro. De uitreiking vond, al voor de 14de keer, plaats bij brasserie Intermezzo (Grote Markt).
Lilli is er vaste klant. Ze gebruikt de Ambi.pas al van in ’t begin.
Het stadsarchief Tongeren-Borgloon kreeg recent een opvallende nieuwe aanblik: de raamstickers werden vernieuwd. De reeks met historische beelden uit Tongeren en Borgloon brengt het rijke verleden van beide steden letterlijk in beeld.
De raamstickers tonen een selectie van unieke historische prenten, schilderijen en kaarten uit de erfgoedcollectie van de stad. Zo zijn onder meer twee gedigitaliseerde kopergravures te zien met een zicht op het zeventiende-eeuwse Tongeren en het achttiende-eeuwse Borgloon. Daarnaast geeft de Villaretkaart een boeiend beeld van Borgloon en omgeving rond 1745. Ook iconische schilderijen zoals De brand van Tongeren en Koeienhoeders op de Motten maken deel uit van de reeks.
Gerard Stassen, schepen van Erfgoed, benadrukt het belang van deze zichtbare erfgoedwerking: “We willen het erfgoed uit de archiefdepots naar het publiek brengen. Met deze raamstickers maken we geschiedenis tastbaar voor iedereen die passeert. Het is een mooie manier om onze historische rijkdom in het straatbeeld te verankeren.”
“Het stadsarchief is een plek van herinnering, maar wil tegelijk ook een levendige en uitnodigende omgeving zijn. Deze raamstickers dragen daar perfect toe bij – ze nodigen uit om stil te staan bij ons verleden én om binnen te stappen voor meer.” besluit burgemeester Jo Feytons enthousiast.
De beelden zijn vrij te bewonderen aan de buitenzijde van het gebouw in de Maastrichterstraat 10, achter het AC Praetorium. Ze vormen een visueel aantrekkelijke introductie tot de rijke collectie van het stadsarchief en zijn een waardevolle aanvulling op het culturele erfgoed in het centrum van Tongeren.
Vandaag kan je deelnemen aan 'A deluted state of mind', een wandeling door het centrum met vertrek op het Museumplein. De 20 deelnemers krijgen een hoofdtelefoon waarin ze de gedachten kunnen beluisteren van de acteurs die hen begeleiden en onderweg allerlei bewegingen uitvoeren. De tekst die je hoort is in het Engels.
De groep deelnemers wordt in 2 gesplitst.
De ene wordt begeleid door een acteur
en de andere door een actrice
Liesbet Hermans verkent de relatie tussen lichaam en geest. Volgens haar hebben we allemaal soortgelijke gedachtepatronen. Hoeveel impact hebben die patronen op ons leven? En wat gebeurt er als we deze gedeelde gedachten de aandacht geven die ze van ons verlangen? Wandel mee, en je komt het te weten.
KSA Erewacht organiseert binnenkort voor de 6e keer een oud-ledenkamp. Van 24 t.e.m. 27 juli trekken ze naar Oudsbergen met een 100-tal personen: de oudste is 87 en de jongste 17.
De allereerste editie vond in 2000 plaats, n.a.v. 100 jaar KSA Erewacht. Omdat het zo'n meevaller was, werd beslist van dit om de 5 jaar te herhalen. In 2020 was corona spelbreker en werd het kamp verschoven naar 2022. Dit jaar bestaat KSA Erewacht 125 jaar en is er al na 3 jaar terug een 'Oerkamp'.voor iedereen die ooit aangesloten was bij KSA OLV Erewacht.
Roger Swerts is voor de 3e keer gebombardeerd tot 'kampleider'. Hij was bondsleider 1968-1972: "Michel Hoogmartens heeft deze rol ook al mogen vervullen. Ons kamp sluit aan op het l0-daagse ledenkamp. In 2015 waren we met 115, dat was een record. Ditmaal zijn we met 100. De kampplaats bevindt zich in Neerglabbeek (Oudsbergen). Eerdere edities vonden plaats in de Ardennen en de Kempen. Er wordt enkel in tenten geslapen, niet in een gebouw. Als toilet is er enkel een 'HUDO' en dat zorgt meestal voor obstipatie bij een aantal personen. Een kampvuur als afsluiter is helaas niet toegelaten, omwille van het brandgevaar. We hebben een keukenploeg die ondersteund wordt door Carpe Diem. We worden ingedeeld in 'vendels', naargelang de leeftijd. Ieder zorgt voor zijn ontbijt en moet zelf zijn spek en eieren bakken. We starten de dag met het hijsen van de vlag, de vlaggengroet en het vlaggenlied. De dag wordt afgesloten met het strijken van de vlag en het avondlied. Iedereen draagt het blauw T-shirt en het oranje sjaaltje. Om te douchen wordt een waterdarm in de zon gelegd om op te warmen", vertelde Roger.
Roderick Peters is kampsecretaris: "Het unieke aan dit kamp is de mix van oud en jong. Iedereen is verplicht van 6 flessen water en 2 keukenhanddoeken mee te brengen. Er wordt gegeten uit een gamel en gedronken uit een drinkbeker. Vrouwen zijn niet toegelaten op het terrein, zelfs niet om iemand te brengen of terug op te halen. Er geldt een complete omerta.. Er zijn oud-leden die speciaal vanuit Nederland, Duitsland, Engeland en zelfs Argentinië of Spanje komen om mee te gaan. We zitten met een chirurg, tandarts, advocaat,.... 's Avonds laat wordt er 'de 5e maaltijd' geserveerd: kaasjes, salami en chips voor de kaarters. We houden geen rekening met leeftijd of niveau: iedereen doet aan alle activiteiten mee: trektocht, zangstonde, pleinspel, quiz,...Er zijn wel 2 bezemwagens aanwezig. Tijdens het kamp worden alle wereldproblemen opgelost, zonder aan politiek te doen", wist Roderick.
Het kamp wordt minutieus voorbereid door een werkgroep van 14 personen.
Vanavond is er een optreden van The Smiths Presumably in de schouwburg Casino.
Het is een staand optreden en er zijn oordopjes voorzien voor het publiek
The Smiths Presumably wordt beschouwd als de beste tributeband van The Smiths tout court. Met leden uit Antwerpen én Limburg.
Kijk: als je in Manchester - de plek waar The Smiths a light that never goes out zagen - wordt gevraagd om songs als ‘This Charming Man’ en ‘Bigmouth Strikes Again’ live te spelen, dan ben je goed bezig. We zijn ook benieuwd of frontman Jürgen Wendelen even sierlijk als de Mozzer met een microfoonkabel kan goochelen. Dus: Girlfriend in a coma of niet; gaat dat zien in het Casino.
Vanavond bracht Hans Van Cauwenberghe zijn monoloog Brodeck buiten in het Agnetenklooste.
Er was eens een dorp. Afgelegen, zowel in de ruimte – door de natuurelementen eromheen - als in de geest. Een vreemdeling arriveert en wordt vermoord.
Aan Brodeck wordt gevraagd om een verslag op te maken. Hij moet in dat verslag uitleggen dat de moord onvermijdelijk was, zodat alle schuldigen vrijgepleit worden. Brodeck zet zich aan het werk, maar begint daarnaast ook aan een ander verslag over zijn eigen levensloop.
Al schrijvende wordt hij herinnerd aan zijn deportatie naar het kamp waar hij al zijn waardigheid verloor en komt hij erachter wat zijn vrouw is aangedaan tijdens zijn afwezigheid. Intussen hoort hij steeds meer gedempte stemmen die hem doen inzien dat hij zelf misschien ook niet zo thuis is onder zijn dorpsgenoten als hij tot dan toe had gedacht.
Philippe Claudel schreef met ‘Het verslag van Brodeck’ een ijzingwekkende roman die gaat over de systematische vervolging van de Joden door de nazi’s voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar hij doet dat zonder ook maar één keer termen als Jood, Duitser, fascist, nazi en concentratiekamp te gebruiken. Het gaat breder dan dat, het gaat ook over de lafheid van de mens. De kracht van zijn tekst ligt in de suggestie.
“‘Het verslag van Brodeck’ van Philippe Claudel legt zoveel bloot over de mens en zijn geschiedenis in verleden en he-den dat het sterk confronterend werkt. Als theatermakers is het een noodzaak, zelfs een morele plicht dit te delen met een breed publiek en zeker met de jeugd”, zegt Marc Bober over de theaterversie van De Nieuwe Bazaaar.
Morgenavond doet Hans Van Cauwenberghe het nog eens over om 20u in de tuin van De Pastorie in Gors-Opleeuw.
Voor het derde jaar op rij organiseert het Gallo-Romeins Museum een lessenreeks Latijn. Tijdens de cursus krijgen de deelnemers de basis van de Latijnse taal onder de knie. En ze leren heel wat bij over de Romeinse cultuurwereld. Er is plaats voor 16 enthousiastelingen. De cursus was de voorbije jaren in een mum van tijd volzet. Snel inschrijven is dus de boodschap!
Carpe diem. Corpus delicti. Requiescat in pace (RIP). Het Latijn blijft ook in onze tijd opduiken. Niet alleen in het dagelijks leven, maar ook in het recht, de wetenschappen en de politiek, op monumenten, in oude teksten, in de media ... Wie een woordje Latijn kent, botst voortdurend op herkenning. Geen wonder dat veel mensen nieuwsgierig zijn en er meer over willen weten! Deze cursus voedt die nieuwsgierigheid.
Lesgever Kris Delcroix, docent klassieke talen: “In de lessen leren de cursisten hoe je de Latijnse taal uitspreekt. Ook krijgen ze de basisgrammatica – verbuigingen, vervoegingen en naamvallen – onder de knie. Dat oefenen ze stap voor stap in. Al snel kunnen ze vereenvoudigde authentieke Latijnse tekstjes lezen.”
Kris neemt de deelnemers regelmatig mee naar de museumzalen. Aan de hand van de collectie ontdekken ze hoe mensen in onze streken leefden in de Romeinse tijd. Zo worden er volop verbanden gelegd met de Latijnse teksten. Net dat maakt deze cursus zo bijzonder. Kris Delcroix: “De ‘geschreven geschiedenis’ van onze streken begint met een Romein en zijn geschriften: Julius Caesar. Latijn bleef vervolgens eeuwenlang de lingua franca (de algemene voertaal). De museumcollectie is daar een getuige van.”
Burgemeester Jo Feytons: “Een oude taal leren vraagt focus en concentratie. Elke letter telt. Je moet ervoor gaan zitten. Dat trekt in onze snelle, overprikkelde samenleving mensen aan: de tijd nemen om een zin te ontrafelen, om woorden en hun diverse betekenissen te leren, om de nuances te vatten … Het Gallo-Romeins Museum speelt daarop in.”
Schepen van Toerisme An Christiaens: “Latijn was de voertaal in het Romeinse Rijk. De invloed ervan is groot: onze taal zit vol woorden van Latijnse origine. De cursus van het Gallo-Romeins Museum is een fijne manier om de taal van Caesar, Cicero en Ovidius op een laagdrempelige manier te leren kennen.”
Praktisch
De cursus bestaat uit 15 lessen, telkens op zaterdagvoormiddag.
De eerste les is op 6 september 2025, de laatste op 24 januari 2026.
Het cursusgeld bedraagt € 150, cursusmateriaal inbegrepen.
Meer info en inschrijven: www.galloromeinsmuseum.be
Vanavond kwam Elis Floreen zingen in de Basiliek.
De Hechtel-Ekselse Marijke Maes was al onder verschillende muzikale aliassen – zoals Audri - actief, zowel vanuit België als Denemarken. Maar nu gaat ze door het muzikale leven als Elis Floreen.
Ze heeft een fan-tas-tische stem en ze heeft een uitstekend gevoel voor humor. “Voor ik 30 ben wil ik een hond en een afwasmachine.” “Soms droom ik dat Cate Blanchett me komt ontvoeren en we verliefd worden op elkaar”, schrijft ze in haar bio.
Maar ook: heel kort, en heel direct, I write songs. Yep: klopt helemaal. Haar nummers zitten bijzonder knap in elkaar. Een groot talent om in de gaten te houden. Haar concert vindt plaats in de Basiliek. Petje af sowieso dus.
Ze had een gastmuzikant uitgenodigd: Alfredo Paredes uit Brugge
Deze namiddag bracht Elena Peeters haar monoloog 'Johnyboy' in de gang van het Assisenhof.
Hoe is het als je in de VS op death row zit? In de cel, te wachten op je dood? Iets wat jaren kan duren, voordat je weet op welke dag je geëxecuteerd zal worden.
Dat vroeg theatermaakster Elena Peeters zich af. Ze zocht contact met enkele gevangenissen in Texas en kreeg zo toegang tot drie veroordeelden. Ze begonnen elkaar brieven te schrijven. Later reisde Elena naar Texas en bezocht ze de mannen. Daar puurde ze de naar de strot grijpende voorstelling ’Johnyboy’ uit.
Het was in 2017 dat Elena drie weken lang door Texas reed. Ze ontmoette er onder anderen John. Daar had ze het meeste mee gecorrespondeerd. Hij zat bij haar bezoek al 12 jaar te wachten op zijn executie in de dodencel. Elena was de eerste persoon in zeven jaar TIJD die hem een brief had geschreven. Toen ze hem bezocht, was het drie jaar geleden dat iemand anders hem nog had bezocht. Van de 24 uur in een etmaal, mocht hij één uur zijn cel verlaten.
Peeters wist dat ze niet met lieverdjes in contact zou komen: ze zaten niet zonder reden opgesloten in de dodencel. Maar wat ze totaal niet had verwacht, waren de gesprekken die ze voerde met gewone Texanen. Heel gastvrij – ze vond altijd wel een plekje om te overnachten – maar bijna allemaal voorstanders van de doodstraf. Mensen die op death row zitten zijn zonder uitzondering allemaal monsters in hun ogen. Peeters vraagt zich af of haat bevechten met haat wel de juiste weg is.
